با توجه به تجربه، پوشیدن دمپایی سیلیکونی در تمام روز اشکالی ندارد. به یاد داشته باشید که دمپایی شما محافظت و بالشتک مورد نیاز پا را برای شما فراهم می کند.
بدون حمایت کافی از پا، ماهیچه‌های پا ممکن است دچار خستگی شوند که در طولانی‌مدت بر مفاصل مجاور تأثیر منفی می‌گذارد. درد در زانو، ران، لگن و کمر همگی می تواند ناشی از حمایت نادرست پاها باشد.
نتیجه
مانند بسیاری از آسیایی ها، بزرگ شدن در یک خانواده سنگاپوری نیز به معنای در آوردن کفش هایمان قبل از رفتن به داخل خانه است.
از این رو مفهوم راه رفتن با پای برهنه در داخل خانه و احساس سرما و گهگاه گرد و غبار به یک امر عادی تبدیل شده است. با این حال، راه رفتن با پای برهنه در خانه همیشه توصیه نمی شود.
خوشبختانه، استفاده از دمپایی های داخلی به طور مداوم در محبوبیت افزایش یافته است. تنها کاری که اکنون باید انجام دهید این است که جفتی را انتخاب کنید که برای شما مناسب است.
همچنین، مطمئن شوید که اندازه پای خود را درست می کنید. آن را امتحان کنید و مطمئناً مزایای آن را احساس خواهید کرد.
ما دریافتیم که اکثر افراد در یک نمونه بزرگ از بیماران بستری مبتنی بر جمعیت در کوئینزلند (استرالیا) از کفش‌های غیر محافظ مانند بند انگشتی/دمپایی یا دمپایی استفاده می‌کنند یا بیشتر اوقات با پای برهنه در داخل خانه می‌روند.
ما متوجه نشدیم کسانی که مشکلات پا دارند یا کسانی که توسط اکثر ارائه دهندگان از پا مراقبت می‌کردند، تمایل بیشتری به استفاده از عادات کفش ایمن در داخل خانه داشته باشند.
اغلب وقتی با کفش‌هایشان وارد می‌شدند و برای نوعی فرش از تاتامی استفاده می‌کردند و در نتیجه به حصیرهای نی آسیب می‌رسیدند.
ساکنان شهرک خارجی در یوکوهاما آنچه را که اولین “دمپایی” ژاپنی شد را به صنعتگر توکیویی توکونو ریسابورو سفارش دادند، اگرچه آنها در واقع روی کفش ها پوشیده می شدند.
مانند امروز، آنها از قسمت پاشنه باز بودند و گفته می شود که چپ و راست شکل یکسانی داشتند.
از حدود دهه 1950، با غربی شدن زندگی ژاپنی ها و رایج تر شدن اتاق های غذاخوری با کفپوش های چوبی، تولیدکنندگان استفاده از دمپایی را تشویق کردند.
